2020 is een heel bijzonder jaar. Wereldwijd zijn vele onbekende personen overleden aan corona. Geschat wordt dat er meer dan 1,7 miljoen mensen zijn overleden aan COVID-19. De werkelijkheid zal hoger zijn. De wereld kleurt rood. Ik heb een persoonlijke selectie gemaakt uit de volgende categorieën: COVID-19, voetbal, filmmuziek, mode, bekende acteurs van de televisie, Tweede Wereldoorlog, kunst, Brits kersactrice. Opmerkelijk veel overleden personen in de categorie ‘voetbal’.
Gerelateerde artikelen
COVID-19
Wereldwijd zijn er 1,7 miljoen mensen aan corona overleden. Een selectie van rouwzegels van een aantal Europese landen ziet u hieronder.
In Nederland zijn er circa 10.000 mensen overleden. In het begin werden de mensen die getest zijn in het ziekenhuis geteld en niet de overleden mensen in verpleeghuizen of in de eigen woning. Geschat wordt dat het aantal overledenen fors hoger ligt (12.000 mensen ?).
Ontwerp voor postzegels Nederland 1998 Rouwpostzegel (Rutger Fuchs).
In België zijn circa 19.000 mensen overleden. België heeft diverse ontwerpen gehad als rouwzegels. Welke vindt u het ‘beste’ ontwerp?
In Duitsland zijn circa 30.000 mensen overleden. Zie de twee ontwerpen van Duitsland:
In Liechtenstein zijn circa 30 mensen overleden. In Oostenrijk zijn circa 5800 mensen overleden. Hieronder de twee ontwerpen.
Voetbal
Internationaal
Paolo Rossi (23 september 1956 – 9 december 2020): Italiaanse voetballer (aanvaller), Wereld- en Europees voetballer en van het jaar: 1982, Italiaans Elftal: 1977-1986. Het WK van 1982 werd het hoogtepunt uit zijn carrière, want hij won met Italië de titel. Hij maakte zes doelpunten en was daarmee topscorer. Hij speelde voor Juventus van 1981 tot en met 1985.
Diego Armando Maradona (30 oktober 1960 – 25 november 2020): Argentijnse aanvaller, middenvelder en trainer, Argentijns Elftal: 1977-1994. Op het WK in 1986 was hij dé vedette, die Argentinië naar de wereldtitel leidde. Hij speelde van 1984 – 1991 voor SSC Napoli. In 1987 en 1990 won Napoli twee keer de scudetti (= Italiaans landskampioenschap).
Nationaal
Frank Kramer (27 november 1947 – 2 december 2020): Nederlandse voetballer, voetbalverslaggever en tv-presentator. Hij speelde oa. voor FC Amsterdam, Telstar, Haarlem en Volendam. Frank is vooral na zijn voetballoopbaan bekend geworden als zanger van de band Full House en als presentator van de programma’s: AVRO’s Sterrenslag, De Frank Kramer Show, Hints en Boggle.
Frank Kramer (1979). Foto: AVRO (Wikipedia).
Pim Doesburg (28 oktober 1943 – 18 november 2020): Doelman en keeperstrainer, Nederlands Elftal: 1967-1981. Hij speelde van 1962 tot en met 1987 onder meer 687 Eredivisiewedstrijden voor Sparta en PSV en is daarmee recordhouder.
Pim Doesburg (1978). Panini kaart.
Pim Doesburg (1983). Panini kaart.
Wim Suurbier (18 januari 1945 – 12 juli 2020): Rechtsback en trainer, Nederlands Elftal: 1966-1978. Met Ajax won de verdediger in de jaren 1971-1973 drie keer de Europacup I. Hij kwam zestig keer uit voor het Nederlands elftal en speelde in de verloren WK-finales van 1974 en 1978. Hij kwam 392 keer uit voor de hoofdmacht van Ajax.
Stadspost Apeldoorn, Ajax winnaar Europacup I: 2 juni 1971.
Barry Hulshoff (30 september 1946 – 16 februari 2020): Voetballer, verdediger en coach, Nederlands Elftal: 1971-1973. Hij speelde bij het ‘Gouden Ajax’ van de tweede helft jaren zestig en eerste helft jaren zeventig. Met Ajax won de verdediger in de jaren 1971-1973 drie keer de Europacup I.
Sportsterren (3) uit 1972.
Eddy Pieters Graafland (5 januari 1934 – 28 april 2020): Doelman, Nederlands Elftal: 1957-1967. Als profvoetballer verdedigde hij het doel van Ajax (1950-1958), Feyenoord (1958-1970) en het Nederlands elftal. In 1970, in zijn laatste wedstrijd als prof, won hij met Feyenoord de Europacup I-finale. In totaal stond hij 47 keer in het nationale voetbalelftal. Zijn bijnaam was, naar zijn afgekorte achternaam, Eddy PG. Als specialiteit had hij het keren van strafschoppen. Hiertoe hield hij in een notitieboekje van alle potentiële strafschopnemers de favoriete hoeken bij.
Stadspost Apeldoorn, Feyenoord winnaar Europacup I: 6 mei 1970.
Rob Rensenbrink (3 juli 1947 – 24 januari 2020): Aanvaller, vleugelspeler, Nederlands Elftal: 1968-1979. Hij speelde onder meer voor Club Brugge en Anderlecht. De Nederlandse linksbuiten viel vooral op door zijn onnavolgbare dribbels, snelheid en fluwelen techniek. Dat leverde hem destijds de bijnaam ‘het slangenmens’ op. In zowel 1974 als in 1978 bereikte Rensenbrink met Oranje de finale van het WK. Nederland verloor toen van respectievelijk West-Duitsland en Argentinië. In de finale tegen Argentinië raakte Rensenbrink in de extra tijd, bij een 1-1 stand, de paal.
Velletje met en fragment uit de finale in 1978. Nederlandse speler zou Rob Rensenbrink kunnen zijn.
Charles Corver (16 januari 1936 – 10 november 2020): Internationaal scheidsrechter. Als scheidsrechter floot hij vier Europacup-finales, een finale voor de wereldbeker voor clubteams, op twee EK’s en twee WK’s. Corver werd door het weekblad Voetbal International in 2000 uitgeroepen tot scheidsrechter van de eeuw. Hij kreeg voor zijn verdiensten verschillende onderscheidingen.
In de halve finale van het WK 1982 floot Corver West-Duitsland – Frankrijk. West-Duitsland won van Frankrijk door betere strafschoppen te nemen (5-4) nadat de wedstrijd eindigde in 3-3. Hij liet een charge van de Duitse doelman Harald Schumacher op Patrick Battiston onbestraft. In de finale won Italië van West-Duitsland met 3-1.
Ennio Morricone
Ennio Morricone (10 november 1928 – 6 juli 2020) was een Italiaanse componist, orkestrator, dirigent en trompettist, die de muziek voor ongeveer 500 films en televisieseries componeerde en orkestreerde. Hij componeerde tevens een honderdtal popsongs (voor onder anderen Mireille Mathieu) en een 150-tal klassieke composities. Hij is tevens de winnaar van een Oscar voor de beste originele muziek, die hij in 2016 op 87-jarige leeftijd in ontvangst nam. Zijn samenwerking met jeugdvriend en regisseur Sergio Leone maakte hem beroemd met klassiekers als A Fistful of Dollars (1964), The Good, the Bad and the Ugly (1966) en Once Upon a Time in the West (1968).
Van de laatste film is de oorspronkelijke (Italiaanse) titel: C’era una volta il West. In deze film werden de hoofdrollen gespeeld door Claudia Cardinale als weduwe, Henry Fonda als de schurk Frank, Charles Bronson als zijn mysterieuze nemesis ‘Harmonica’ en Jason Robards als bandiet met gouden hart Cheyenne. De filmmuziek van Ennio Morricone, waarin elk hoofdpersoon zijn of haar eigen muzikale thema heeft, is een van de bekendste en best verkopende aller tijden.
Kansai Yamamoto
Kansai Yamamoto (8 februari 1944 – 21 juli 2020) was een Japanse modeontwerper in de jaren 1970 en 1980. Yamamoto was in 1971 de eerste Japanse ontwerper die een modeshow bracht in Londen. Zijn werk wordt gekenmerkt door de combinatie van traditionele Japanse motieven en uitgesproken kleuren en ontwerpen.
Hij werd in de jaren 70 bekend door zijn samenwerking met David Bowie: voor hem ontwierp hij onder meer de outfit van Bowies alter ego’s Ziggy Stardust en Aladdin Sane. Ook maakte hij een opvallende jumpsuit voor Bowie.
‘Tokyo Pop’-bodysuit dat Yamamoto ontwierp voor Bowie. Foto: Groninger museum / Wikipedia.
Behalve Bowie kleedde Yamamoto ook onder meer Elton John en Stevie Wonder. Overigens ontwierp hij niet alleen kleding. Hij had ooit de wens om ingenieur te worden en ontwierp paviljoens voor de G8 in 2008 in de stad Toyako. Ook tekende hij voor het interieur en exterieur van de trein die rijdt tussen Tokyo en Narita, de internationale luchthaven bij die stad.
Aart Staartjes
Aart Staartjes (1 maart 1938 – 12 januari 2020) was een acteur, regisseur, presentator, documentairemaker en schrijver. Het bekendst werd Staartjes als bedenker en samensteller van een aantal in Nederland baanbrekende kinderseries. Voorbeelden: De Stratemakeropzeeshow (VARA), De film van Ome Willem, J.J. De Bom voorheen De Kindervriend. Bekend werd hij voor het grote publiek door Sesamstraat.
Sesamstraat is de Nederlandstalige bewerking van het Amerikaanse kinderprogramma Sesame Street. Sesamstraat werd sinds 4 januari 1976 gezamenlijk door de Nederlandse en Belgisiche publieke omroepen uitgezonden. In het programma spelen vooral poppen mee, naast een aantal echte mensen. Aart Staartjes speelde de personage Meneer Aart. In 2018 werden de laatste afleveringen getoond op de televisie.
Bram van der Vlugt
Acteur Bram van der Vlugt (28 mei 1934 – 19 december 2020) is op 86-jarige leeftijd overleden. Zijn familie laat in een persbericht weten dat hij in zijn slaap is overleden aan de gevolgen van een besmetting met het coronavirus. Van der Vlugt was bekend als toneelacteur, speelde in series als Medisch Centrum West en Unit 13, maar was toch vooral bekend als de man onder de baard van Sinterklaas. Een kwart eeuw was hij voor velen de verpersoonlijking van de goedheiligman dankzij zijn scherpe en ironische opmerkingen. Van der Vlugts eerste optreden was de sinterklaasintocht in Zutphen in 1986. De aankomst ging nog bijna fout doordat de stoomboot te ver was doorgevaren, maar gelukkig kwam de sint daar nog op tijd achter.
Bram van der Vlugt (1991). Foto: TROS / Wikipedia.
Bij zijn afscheid in 2010 gaf Van der Vlugt in een speciale mei-editie van het Sinterklaasjournaal het stokje over aan de nieuwe hulpsinterklaas Stefan de Walle. Vanuit Spanje liet de sint weten dat Van der Vlugt zijn Grote Boek mocht houden, als dank voor een kwart eeuw trouwe dienst. De herinneringen aan zijn periode als belangrijkste hulpsint beschrijft Van der Vlugt in 2012 in het boek ‘Sinterklaas bestaat!’
Vera Lynn
Vera Lynn, artiestennaam van dame Vera Margaret Welch (20 maart 1917- 18 juni 2020) was een Britse zangeres, die in de Tweede Wereldoorlog grote bekendheid verwierf en de bijnaam ‘Forces’ Sweetheart’ kreeg. Ze werd bekend met het lied ‘We’ll Meet Again’ en behaalde een gouden plaat met ‘Land of Hope and Glory’.
Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1939 werd ze beroemd als zangeres die de Britten een hart onder de riem stak en zong voor de militairen die naar oorlogsgebieden werden uitgezonden. Ze verwierf ermee de bijnaam ‘Forces’ Sweetheart’ (lieveling van de troepen). In dat jaar nam ze het nummer ‘We’ll Meet Again’ op, dat goed bleek aan te slaan bij de velen die tijdens de oorlog van hun geliefden gescheiden waren. In 1940 kreeg Lynn haar eigen radioprogramma, Sincerely Yours, waarin zij boodschappen doorgaf aan soldaten in het buitenland en verzoeknummers zong. Ze bezocht ook ziekenhuizen om jonge moeders te interviewen en hun berichten aan hun echtgenoten overzee door te zenden. Ze trad op voor Britse soldaten, bijvoorbeeld in Egypte, Birma, Brits-Indië en Bengalen. We’ll Meet Again en haar The White Cliffs of Dover behoren tot de beroemdste liederen uit die jaren.
In 1975 werd ze in de Britse adelstand verheven. Sindsdien mocht ze zich Dame Vera Lynn laten noemen. In 1977 werd Lynn benoemd tot commandeur in de Nederlandse Orde van Oranje-Nassau. In juli 2016 werd zij op 99-jarige leeftijd opgenomen in de Order of the Companions of Honour. Ze overleed op 103 jarige leeftijd.
NB. De vier zegels van Vera Lynn zijn ontwerpen en niet uitgegeven door Royal Mail.
Christo
Christo Vladimirov Javacheff (13 juni 1935 – 31 mei 2020) of kortweg Christo was een Bulgaars-Amerikaans architect, beeldhouwer, installatiekunstenaar, schilder en tekenaar. Hij is vooral bekend vanwege zijn ‘inpakkunst’, die in nauwe samenwerking met zijn vrouw, Jeanne-Claude Denat de Guillebon, ontstond. Samen pakten ze eilanden, eeuwenoude bruggen, belangrijke gebouwen in. Projecten van pure schoonheid, die altijd tijdelijk waren, en altijd gratis te bezichtigen. Welke werken zijn bekend van hen? 
En zo ziet de brug eruit na het inpakken door Christo en zijn vrouw. Overigens gaf de Franse post pas in 2009 deze zegel uit.
De kunstzinnige strategie van Christo en Jeanne-Claude was om grote opvallende bouwwerken of landschappen met stof tijdelijk ‘aan te kleden’. Het inpakken van gebouwen of objecten leidt tot de abstractie van deze onderwerpen. Voorbeelden van dit soort werk zijn de Pont Neuf in Parijs (1985), De Rijksdag in Berlijn (1995), Central Park in New York (2004), The Floating Piers, op het Italiaanse Lago d’Iseo (2016), de blauwgele ‘Umbrellas’ in Japan en USA (1984-1991). Voor het project ‘Wrapped Flak Tower’ gaf de Oostenrijkse post in 2007 twee zegels uit.
Diana Rigg
Dame Enid Diana Elizabeth Rigg (20 juli 1938 – 10 september 2020) was een Brits actrice. Diana Rigg maakte carrière aan het Londens toneel, en was lid van de Royal Shakespeare Company. Ze werd echter vooral bekend door haar rol als Emma Peel in de televisieserie De Wrekers (The Avengers, 1965-1967). In de televisie serie De Wrekers vormde Diana Rigg (Emma Peel) een duo met Patrick Macnee (John Steed).
Ook is zij bekend geworden in haar rol als Bondgirl contessa Tracy di Vicenzo in de Bond-film On Her Majesty’s Secret Service (1969). Ze werd voor die rol gevraagd om de onervaren acteur George Lazenby als eenmalige James Bond door de scenes te leiden. Aangezien Tracy de enige vrouw is die officieel met James Bond getrouwd is geweest, mocht zij zich Mrs. Bond noemen.
In 2013 verscheen ze voor het eerst in de serie Game of Thrones (seizoenen 3 t/m 7) als Lady Olenna Tyrell. Ze speelde de ‘Doornenkoningin’, grootmoeder van Loras en Margaery. Met deze rol won ze twee prijzen en werd ze driemaal genomineerd voor een Emmy Award.
Meer info:
NRC Necrologieën 2020: https://www.nrc.nl/necrologieen/
Sean Connery: https://www.postzegelblog.nl/2020/11/18/ode-aan-sean-connery-1930-2020/
Gerelateerde artikelen
Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Thematisch • België • Centraal Afrika • Duitsland • Frankrijk • Groot Brittannië • Liechtenstein • Nederland • Oostenrijk • Bruggen • Films • Sint Nicolaas • Voetbal
Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?
Kijk dan bij Collect Club.
(15 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)
Laden...
Reacties (4) Schrijf een reactie
Toegevoegd Christo (inpakkunstenaar) en Diana Rigg (Emma Peel uit De Wrekers).
Een droevige toevoeging voor het komende lijstje van 2021 in december:
Rein Bakhuizen van den Brink, filatelist, schrijver van artikelen in de Filatelie en veel geziene reageerder hier, is afgelopen 18 juni op 73-jarige leeftijd overleden.
Rust in vrede Rein
Rein was uniek. Diverse lezingen van hem bijgewoond en hij verraste mij steeds weer met zijn kennis. Een groot gemis voor de filatelie dat hij is overleden.
Als eerste wil ik de familie van Rein Bakhuizen van den Brink condoleren.
Voor de moderne Nederlandse filatelie, waarin ogenschijnlijk dezelfde zegels onderscheiden worden via rasters, is hij van grote verdienste geweest door op wetenschappelijk leest geschoeide artikelen en publicaties. Een groot gemis.
Schrijf een reactie
(registratie is niet nodig)