Op een prentkaart is een foto te zien van de abdij genomen door Joan Willis werkzaam voor die in 1960 opgerichte John Hinde Studios in Dublin. Op de foto is een kerk te zien met daarnaast een ruïne. Bij de abdij behoort een uitgestrekt kerkhof. Wat heeft deze abdij allemaal meegemaakt? Ballintubber Abbey is in 1216 gesticht door koning Cathal Crovdearg O’Conor ook wel Cathal Mór genoemd vanwege de rode wijnvlek op zijn hand. Hij was koning van Connaught van 1189 tot 1199 en van 1202 tot 1224. Tijdens zijn tweede regeerperiode kwam hij een belofte na die hij had afgelegd bij Sheridan, een man die in Ballintubber woonde en die hem onderdak had verschaft tijdens zijn vlucht voor Cathal, zoon van koning Turloch, die hem in 1199 van de troon had gestoten. De belofte hield in dat hij de vervallen kerk van Ballintubber zou laten restaureren, maar in plaats daarvan liet Cathal Mór een nieuwe kerk bouwen. Bij vergissing niet in Ballintubber, maar in het plaatsje Baile tobair Bhrighde, graafschap Roscommon, in plaats van Baile tobair Phádraig zoals Ballintubber heette in het graafschap Mayo. Nadat hij dat had ontdekt liet hij een nieuwe kerk bouwen naast de vervallen kerk nu op de juiste plaats in Ballintubber en zo kreeg het stadje naast de kerk ook een abdij. In feite dankt Ballintubber zijn naam aan St. Patrick-Baile tobair Phádraig, het stadje waarin zich de bron van St. Patrick bevindt.

De abdij had toen de naam Tobar Padraic en werd bewoond door reguliere kanunniken, geen monniken, maar seculiere priesters die in gemeenschap leefden volgens de regel die aan Sint-Augustinus werd toegeschreven. Hun belangrijkste werk was de zielzorg. Volgens de overlevering werden alleen mannen van adellijke afkomst toegelaten, wat een verklaring kan zijn voor de enorme landgoederen die de abdij in latere jaren bezat. In 1265 werd de abdij getroffen door een brand waardoor het middenschip deels werd verwoest. In 1270 was de restauratie voltooid en thans kan men nog de verschillen in bouwstijl zien in dit deel van de kerk.

In 1536 werd in Dublin een wet aangenomen die de opheffing van kloosters en abdijen inhield. Maar buiten de ‘Pale’ was een dergelijke wetgeving erg moeilijk te handhaven. De ‘Pale’ was een gebied rondom de Ierse hoofdstad Dublin dat door de Normandische Engelsen beheerst werd. De protestantse koning James I nam in 1603 echter alle landerijen die tot de abdij behoorden in beslag en beëindigde daarmee definitief de aanwezigheid van de kanunniken in de abdij. Van 1603 tot 1653 hadden de Augustijnse Fraters (een bedelorde) de leiding over de abdij. Hun aanwezigheid kwam tot een einde toen de abdij in 1653 in brand werd gestoken door soldaten van Cromwell. De vernietiging van de abdij was slechts gedeeltelijk succesvol. De kloostergebouwen, de slaapzalen, de kloosters en de woonvertrekken waren volledig verwoest. De abdijkerk ontsnapte opnieuw aan totale vernietiging. Het hele houten dak werd door brand verteerd, maar de stenen gewelfde daken van het koor, de vier zijkapellen en de oude sacristie bleven intact. Daardoor kon de heilige mis nog steeds in de kerk worden gehouden. Op de prent is te zien welk gedeelte nog intact was met het altaar.

Op de prentkaart is het behouden gedeelte van de kerk te zien ingericht met alle attributen voor het opdragen van een mis en de kerkbanken voor de gelovigen die daar samenkwamen. De vensters achter het altaar waren weer voorzien van glas-in-lood ramen maar de muren en pilaren waren niet gepleisterd waardoor de ruwe steen zichtbaar was. Zo bleef de abdij enkele eeuwen voortbestaan, deels als ruïne, deels als kerk.

In 1846 werd een poging ondernomen om de abdij in zijn oude luister te herstellen. De bedoeling was om zowel het schip als de dwars-schepen van nieuwe daken te voorzien. Toen kwam de rampzalige hongersnood in 1847 en alle werkzaamheden aan de abdij moesten worden gestaakt. Veertig jaar later werd opnieuw begonnen met de restauratie. Van alle kanten werd hulp geboden in materiële en financiële zin. Die hulp kwam vooral van geëmigreerde Ieren omdat de zeven eeuwen oude abdij die ondanks alle tegenspoed, vernieling en verwoesting, doorging met de erediensten tot hun verbeelding sprak. In de archieven zijn brieven bewaard gebleven van Ieren uit de Verenigde Staten, Australië en Nieuw-Zeeland van mensen die een donatie hebben gedaan voor de restauratie van de abdij. Ze zijn te zien in het kleine museum waar ook vele foto’s hangen uit de vorige eeuw.

In het vignet van een eerstedag envelop is de afbeelding van de oude prent opgenomen. In 1966 werd onder leiding van pater Tom Egan het schip van de abdijkerk gerestaureerd en was op tijd gereed voor het 750-jarig jubileum van de stichting van de abdij te vieren. De kale stenen muren en pilaren werden gepleisterd en witgekalkt zodat het meer en meer op de oorspronkelijke kerk gaat lijken. Dat resulteerde onder andere in de uitgifte van de twee postzegels op 8 november 1966. In 1997 werden het ‘Chapter House’, de kapittelzaal, en de ‘Dorter’, de voormalige slaapzaal van de abdij, gerestaureerd en overdekt. Enkele eeuwen lang hebben gelovigen in de open kerk de mis bijgewoond, knielend op de met gras en mos bedekte vloer. De wind, regen en sneeuw hadden vrij spel maar men bleef komen, ondanks de kou en het ongemak. Jaarlijks wordt in de abdijkerk van Ballintubber herdacht wat de voorvaderen van de Ieren hebben doorstaan vanwege hun geloof. De restauratie gaat nog steeds door waarbij men hoopt dat oostelijke vleugel van de abdij helemaal gereed is in 2016. Was geen aanleiding tot de uitgifte van een postzegel vanwege het achthonderdjarige bestaan van de abdij? De abdij die weigerde te sterven.

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Historisch • Australië • Verenigde staten • Kerken • Religie

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(9 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)

Laden...