Niet alle kleine zoogdieren zijn gemakkelijk te observeren. Maar de egel ziet men wel vaker en, zoals de naam al aangeeft, veel onder heggen en de randen van weilanden. Bij gevaar rolt de egel zich op zodat de scherpe stekels hem bescherming bieden.

De egel is een insecteneter en de reukzin is sterk ontwikkeld, ze hebben een goed gehoor maar zien slecht. Naast insecten eet de egel slakken en wormen. De egel houdt een winterslaap en kan slecht tegen de kou. De winterslaap duurt ongeveer van oktober tot maart of april. Om de winter te overleven bouwt de egel een nest bestaande uit een grote hoop bladeren, tot wel 50 cm dik. De lichaamstemperatuur daalt van 36 ºC tot 10 ºC en de hartslag van 190 naar 20 per minuut. Het verkeer vormt een grote bedreiging voor de egel en men ziet op wegen vaak doodgereden exemplaren. Egels zijn beschermde dieren.

Op de postzegel is de Europese haas (Lepus europeus) afgebeeld en niet de Kaapse haas zoals onderaan de zegel is vermeld: Lepus capensis. Deze laatste komt alleen voor in Afrika en het Midden-Oosten. De kleur van de vacht van de Kaapse haas is gelig of grijsbruin. Opvallend zijn de grote oren van de haas. Ze kunnen alle kanten uit bewegen en de hazen hebben een uitstekend gehoor. Verder heeft de haas een sterk ontwikkelde reukzin waardoor vijanden snel kunnen worden opgemerkt.

De haas is in Groot-Brittannië terecht gekomen gedurende de Romeinse tijd. Want sporen van de haas van voor die periode zijn nooit gevonden. De haas wordt beschouwd als een nachtdier. Overdag ligt het dier te slapen in of bij een leger waarbij zijn kop en rug nog net te zien zijn. De haas slaapt erg licht zodat elke trilling van de grond, door bijvoorbeeld voetstappen, onmiddellijk worden gevoeld. Verder slaapt de haas kort, soms maar enkele minuten. Een bedreiging voor de haas wordt gevormd door de moderne landbouw, het verdwijnen van houtwallen en hagen en het minder worden van variatie in wilde planten.

De rode eekhoorn, ook wel de gewone eekhoorn genoemd, leeft voornamelijk in uitgestrekte naaldbossen of in gemengde bossen waar naaldbomen overheersen. Op de Britse eilanden wordt de rode eekhoorn bedreigd door overheersing van de grotere, grijze eekhoorn. Deze laatste is afkomstig uit de Verenigde Staten en Canada en waarschijnlijk vroeger door de scheepvaart het land ingekomen. Maar er zijn ook overleveringen dat de grijze eekhoorn rond 1870 het land is ingevoerd door eigenaren van landgoederen ‘ter verrijking van hun landerijen’. Er zijn nu ongeveer 2 maal meer grijze eekhoorns dan rode eekhoorns op de Britse eilanden. Vooral in Engeland en Wales is bijna geen rode eekhoorn meer te vinden. Door de grijze eekhoorn te bestrijden, de Wildlife Trust biedt daarbij hulp, keert de rode eekhoorn weer terug.

De rode eekhoorn kan 20 tot 28 cm groot worden en 250 tot 350 gram zwaar. De staart kan 15 tot 20 cm lang worden. Het voedsel van de eekhoorn bestaat uit noten en zaden van sparren en dennen en soms uit paddenstoelen en stukken boomschors. Ze houden geen winterslaap. In het wild worden eekhoorns drie tot zeven jaar oud. Vijanden zijn marters en roofvogels maar ook loslopende honden en huiskatten.

Een volwassen otter kan 80 tot 140 cm groot worden met een gewicht tussen 5 en 12 kilogram. De otter, ook wel Europese otter of visotter genoemd, heeft zwempoten en een donkere bruine vacht. De vacht aan de buikzijde is lichter van kleur. De vacht is waterafstotend zodat de luchthoudende binnenste laag droog blijft als de otter te water gaat.

De otter eet voornamelijk vis, zoals baars, snoek, karper en zalm. Ze kunnen wel acht uur achtereen zwemmen en ongeveer 40 seconden onder water blijven. Ze verblijven overdag meestal in holen aan de rivierbedding. De ingang van het hol ligt onder water en het bovengrondse slaapgedeelte in het hol zelf heeft een luchtgat. Door vervuiling van het water, verstoring door mensen en het verkeer wordt het voortbestaan van de otter op veel plaatsen bedreigd. In Groot-Brittannië komen otters vooral voor in Wales, Noord-Engeland en Schotland. Tijdens een van onze vakanties in Devon hebben wij de ‘Butterfly Farm and Otter Sanctuary’ bezocht in Buckfastleigh, aan het eindpunt van de spoorlijn met stoomtreinen naar Totnes. Een opvang voor otters. En uiteraard een rit gemaakt met de trein. Een leuke belevenis.

De das is een roofdier behorende tot de familie van de marterachtigen. Zij komen voornamelijk voor in heuvelachtig landschap met loofbossen afgewisseld met grasvelden. In Engeland zijn dassen zelfs waargenomen in tuinen. Overdag verblijft de das in een netwerk van ondergronds gegraven tunnels. Deze gangenstelsels worden een burcht genoemd. Dergelijke burchten kunnen vele jaren blijven bestaan en ingenomen worden door opeenvolgende generaties.

Dassen zijn alleseters maar eten vooral regenwormen die ze in de avond en nacht opsporen in weilanden en open gebieden. Verder veel gevallen fruit in boomgaarden, bosvruchten, noten, eikels en maïskolven maar ook slakken en kevers. Dassen kunnen tot veertien jaar oud worden. Toen we tijdens onze vakantie in Exmoor terug gingen van de pub, de Exeter Inn, waar we in de avond gegeten hadden op weg naar ons B&B adres in Stoodleigh, kwamen we in het donker bijna in botsing met een overstekende das. Dat was op een smalle bosweg net over het bruggetje van de rivier Exe. Het bleek dat vlak bij een dassenburcht tussen de bomen was verscholen. De avond daarna zijn we terug gegaan en hebben de burcht gevonden met de hulp van een gids. Het had nog een naam ook: Devon Badger Watch. Indrukwekkend!

In Groot-Brittannië bestaan vele verenigingen en instellingen die zich bezig houden met natuurbescherming en bescherming van het dier. Een van de grote verenigingen is de RSPCA, de Royal Society for the Prevention of Cruelty to Animals. Niet alleen komt de vereniging op voor het huisdier, maar ook voor de dieren in het wild. Naar aanleiding van de postzegeluitgifte hebben vele verenigingen speciale enveloppen uitgegeven en zijn bijzondere poststempels gebruikt. Als voorbeeld het stempel van de Norfolk Wildlife Trust in Norwich, een vereniging met alleen al acht onderafdelingen. En de Norfolk Wildlife Trust is een van de 47 verenigingen in Groot-Brittannië die zich met dierenbescherming en bescherming van de natuur bezighouden. Maar het is wel de eerste vereniging die is opgericht, in 1926, met thans meer dan 35.500 leden en meer dan 50 natuurreservaten om te onderhouden en beschermen. In Norfolk hebben we tijdens onze vakanties ook enkele van die natuurgebieden bezocht, zoals het prachtige ‘East Wretham Heath’ bij Thetford. Bent u ook bezig met de bescherming van de natuur en het dierenleven?

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Historisch • Canada • Groot Brittannië • Verenigde staten • Katten • Stripverhalen • Vogels

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(4 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)

Laden...