De meest geliefde speelfilm van alle Fransen is zijn ‘La grande Vandrouille’ uit 1966. Een doodernstig gebeuren als de mensensmokkel die in de Tweede Wereldoorlog plaats vond, wordt op bijna ‘Britse’ wijze benaderd en op typische Franse wijze gebruikt. In het Nederlands werd de film uitgebracht onder de titel: ‘Samen uit, samen thuis’. In het jaar 1968, was de film in de Nederlandse theaters doorgedrongen en ging ik met vrienden naar de bekende Royal bioscoop in Heerlen. Een Franse film… wat kon je daarvan verwachten? Gelukkig waren mijn vrienden erbij, want op een gegeven moment lag ik onder de stoel van het lachen. Er werd zo komisch ingespeeld op de karakteristieke vooroordelen zoals die heersen over het Franse volk en de Duitsers en de Nazi’s. Na al die jaren kan ik je de film nog navertellen en dat is uitzonderlijk. Ik heb nadien nooit meer zo onbedaarlijk gelachen, het was een heerlijke ervaring.

De film gaat over twee doorsnee Fransen, de één, Bourvil is een huisschilder, en de tweede, Louis de Funes, is een dirigent. Ze  krijgen onverwacht een aantal Britse piloten op hun nek en moeten die naar onbezet Frankrijk brengen. Bourvil en de Funes zijn geweldig op elkaar ingespeeld, komieken van het zuiverste water. Het wordt voor beiden een hilarisch avontuur, waarbij zowel Duitsers als Fransen op de hak worden genomen, zonder dat het ooit echt akelig wordt.

Buitengewoon hilarisch zijn de scenes die gedraaid zijn in het ‘Hospice de Beaune’, het eeuwenoude ziekenhuis van Beaune. Deze scenes brachten mij er toe dat plaatsje te bezoeken. De eerste keer hebben wij tijdens een rondgang, het gebouw en vooral de daken bewonderd. Het is een geweldig origineel overblijfsel uit het verleden. Toen wij dit erfstuk, het jaar daarop weer bezochten – Beaune is mede door de geweldige wijn, de ‘pino blanc’ en de ‘pino gris’, een vaste plek geworden in onze Frankrijk reizen- , konden we er niet in vanwege een renovatie en onze hond. Toen wij buiten stonden kwam opeens met loeiende sirenes, de brandweer aan zetten. Het dak, dat gerepareerd werd stond in de hens. Bijna was het ‘hospice’ verleden tijd geweest. Ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van de film is dit jaar een nieuwe, digitaal opgefriste versie uitgebracht. En opnieuw noemt één op de vier Fransen dit hun meest geliefde film.

Tijdens mijn vakantie in Frankrijk dit jaar, werd ik opnieuw aan Louis de Funes herinnerd. In de krant stond een artikel over een eilandje voor de Franse kust, het ‘ Île de Levant’, waar men zich verschrikkelijk ergerde aan het optreden van de nudisten aldaar. Het eilandje is een nudistenparadijs. Maar nu liepen ze overal broekloos en dat kon en mocht niet. Je mag bijvoorbeeld wel naakt lopen op het marktplein, maar niet blijven staan! De plaatselijke bevolking, die nu eenmaal niet prefereert om hun boerenkielen uit te gooien, eiste dat de wet gehandhaafd werd en de gendarmes moesten op ‘blote-billen jacht’. Precies het motto van die andere succesvolle reeks films van Louis de Funes: ‘les gendarmes de Saint Tropez’. Ook hierin een satire over de werkwijze van de Franse politie die natuurlijk met de Franse slag werkt. Wil je eens een reeks van zijn films bekijken dan moet je beginnen met “La soupe aux choux”. Een meesterlijke vroege filmkomedie, Over oude boeren, drank en koolsoep. En de gevolgen daarvan, namelijk een voortdurende flatulentie. Volgens mij de enige komedie die enkel en alleen draait over het laten van enorme scheten. Echt de moeite.

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Frankrijk • Films • Tweede wereldoorlog

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(4 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)

Laden...