De pancreas moet, als het suikergehalte in het bloed stijgt, omdat je eet, een hormoon produceren dat de bloedsuikerspiegel omlaag brengt. Normaliter gaat dat vanzelf en is goed geregeld. Als het stopt om wat voor reden dan ook, blijft het suikergehalte stijgen, je gaat de suiker uitplassen. Je wordt heel dorstig daardoor, en je moet ook veel naar de wc. Na verloop van tijd ga je vermageren, immers de cellen krijgen geen suiker mee, want ook dat is een functie van insuline. Je vermagert en als er niets gebeurt dan ga je gewoon dood na enige tijd. Bekende voorbeelden zijn er te vinden in de geschiedenis van lieden die aan de ‘zoete vloed’ doodgingen. Al duizenden jaren vechten mensen tegen diabetes. Tot begin vorige eeuw was het hopeloos en gingen mensen eraan dood. Pas sinds de ontdekking van insuline in 1921 is de behandeling telkens verbeterd, dankzij onderzoekers die hard eraan werken.

Duizenden jaren geleden duikt Diabetes al op in oude geschriften uit India, Egypte en Griekenland. Het zijn beschrijvingen van mensen die lijden aan een geheimzinnige ziekte waardoor hun lichaam weg teert. Het valt op dat mieren en bijen afkomen op de zoete urine van de zieken. Men probeert van alles om de mensen te helpen: van kruidendrankjes, honing en wijn tot aderlaten. Niets helpt.
De Griekse arts Apollonius van Memphis bedenkt de naam ‘diabetes’. Het betekent letterlijk ‘doorstroming’, want het lijkt erop dat de patiënten meer vocht verliezen dan ze kunnen drinken. De artsen in de hele wereld kennen diabetes, maar weten nog steeds niet wat ze eraan kunnen doen.

Omstreeks 1800 ontdekken de geleerden John Rollo en Claude Bernard dat diabetespatiënten niet alleen te veel suiker in hun urine hebben, maar ook in hun bloed. Ze ontdekken ook dat diabetes te maken heeft met de suikerstofwisseling. Kort daarna beschrijft de onderzoeker Traube hoe het eten van koolhydraten invloed heeft op de bloedsuikerspiegel. In 1869 volgt een doorbraak: de Duitser Paul Langerhans ontdekt in de alvleesklier cellen die insuline maken. Ze liggen in groepjes bij elkaar en lijken daarom op eilandjes. Deze sindsdien naar hem vernoemde ‘eilandjes van Langerhans’ maken insuline aan. Zonder insuline kan het lichaam geen suikers verwerken en ontstaat diabetes, maar dat wordt pas twintig jaar later ontdekt, door Joseph von Mehring en Oskar Minkowski. Zij merken dat honden waarvan ze de alvleesklier weggehaald hebben, diabetes krijgen.

In 1921 lukt het Frederick Banting en Charles Best om insuline uit de alvleesklier van honden en kalveren te gebruiken voor mensen. De eerste patiënt die zij met succes behandelen is de 14-jarige Leonard Thompson. Hij leeft daarna nog dertien jaar in redelijke gezondheid. Banting krijgt de Nobelprijs voor deze ontdekking.

In 1922 krijgt de Roemeense Fysioloog Nicolae Paulescu van het Roemeense ministerie voor industrie en handel het patent om Insuline te maken. Nicolae Paulescu (1869 -1931) was een Roemeense Professor in de Fysiologie en ontdekte het insuline al in 1921. Hij publiceerde zijn ontdekkingen meerdere malen in de notulen van de raad voor biologie in Boekarest. De werking van het ‘Pancreatine’ op diabeten en op gezonde proefdieren werd uitgebreid beschreven. In augustus 1921 beschreef hij in Luik zijn resultaten onder de titel “Onderzoek met betrekking tot de rol van Pancreas in de assimilatie van de voedingsstoffen” in de ‘Archives Internationales de Physiologie’.Hij nam op 10 april 1922 bij het ministerie voor handel en industrie in Roemenië onder nummer 6254, patent op het productieproces van het Pancreatine.

In februari 1922, acht maanden nadat Palescu de resultaten van zijn werk gepubliceerde had, publiceerden in Toronto de Canadezen Frederick Grant Banting en John James Richard Macleod, beide medewerkers van de universiteit van Toronto, de resultaten van de geslaagde behandeling van een jongentje die aan diabetes leed, door een met alcohol geëxtraheerde Pancreasextract. Het was de eerste keer dat een extract op mensen getest werd, wat nooit door Palescu geprobeerd werd. Na een verbazingwekkend korte tijd, kregen die twee Canadezen de Nobelprijs voor fysiologie en medicijnen toegekend. Pas vele tientallen jaren later kreeg Palescu zijn prestatie betreffende de ontdekking van het insuline, publiekelijk erkend.

Ik ben al die wetenschappers zeer dankbaar. Immers als zij zich niet hadden ingespannen, zou ik al ettelijke decennia de viooltjes van onder bekeken hebben. Dat geldt voor heel wat mensen, niet alleen diabetici, maar ook op heel veel andere gebieden denk alleen maar eens aan het penicilline. We moeten deze wetenschappers steunen en hen de mogelijkheid bieden hun onderzoek, hun ideeën, hun ingevingen, hun grillen soms,te honoreren.

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Historisch • Egypte • Griekenland • India • Honden • Nobelprijswinnaars

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(9 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)

Laden...